Fotoğraf: Toni FrissellDoğdum. Uyandım. Boğuldum. Hangisi? Derinleşen yaşantının acısı, yüzeyin sönük cazibesi. Zaman bu yaşantıdan payına düşeni istemeden oysa, gergin ayaklarımı ümitsiz bir ok gibi saplamaya çalışmıştım koynuna. Tüm korkunç tutunma gayretleri. Şimdiyse, yüzümü bir emanet gibi teslim ediyorum dehlizi bol bu evrene. Ruhum sizin, nefesim benim.
Bu fotoğrafı biliyorum. Bu hissi biliyorum. Gece olacak ve açıklarda olacaksın. Kıyı ışıklı silüetinden başka hiç bir şey göstermeyecek. Nefes alıp, sırt üstü yatacaksın suya. "yıldızlı semalardaki haşmet ne güzel şey!" diyeceksin, şarkıyı hatırlayıp... Sonrasında pis bir korku başlayacak. karanlık, tanımadık bir sürü ses dolacak suyun biraz altındaki kulaklarına. O haşmet seni ezmeye, yok etmeye başlayacak. Ta ki korkudan sıkılana kadar. Metafor yok, ne diyorsam o....
YanıtlaSil